Žene u crnom i Anima, u znak sjećanja na žrtve zločina počinjenih u Dubrovniku prije trideset godina, održale su 6. decembra/prosinca 2021. godine, akciju u Beogradu i Kotoru, u crnini i šutnji pod nazivom “Pamtimo ubijanje grada i ljudi”.
Direktivom generalštaba agresorske JNA, naređena je blokada Dubrovnika, UNESCO-ve baštine, u krugu od 30 km. Združene snage JNA, crnogorske teritorijalne odbrane i paravojne formacije Crne Gore i istočne Hercegovine, uspostavile su 17. septembra/rujna 1991. godine potpunu blokadu. Stanovništvo je ostalo bez vode i struje i bez mogućnosti primanja humanitarne pomoći, bilo kojim putem.
Od 1. oktobra/listopada do 20. novembra/studenoga, sistematski su granatirana, pljačkana i spaljivana sela područja Konavala i Dubrovačkog primorja. Gotovo je 50.000 stanovnika/ca protjerano iz svojih domova i mučeno proizvoljnim granatiranjem, glađu, hladnoćom i isljeđivanjem. Zarobljeni ljudi su mučeni u logorima u Bileći (istočna Hercegovina) i Morinju (Crna Gora).
Najžešći napad na Stari grad bio je 6. decembra/prosinca i trajao je 12 sati. U tom je napadu ispaljeno više od pet tisuća projektila, kasetnih i sumpornih bombi, zabranjenih međunarodnim konvencijama. Uništena je trećina Starog grada, a do kraja opsade poginuo je veliki broj građana/ki. Opsada iz zraka, s kopna i mora, trajala je do maja/svibnja 1992. godine. Namjera političkih vođa iz Podgorice i Beograda bila je da silom stvore “Dubrovačku republiku” i priključe je “Velikoj Srbiji”.
Za zločine u Dubrovniku, u Haškom tribunalu osuđeni su general Pavle Strugar i viceadmiral Miodrag Jokić. Republika Srbija odbila je da sudi ratnom gradonačelniku Trebinja Božidaru Vučureviću. Crna Gora je za zločine u logoru Morinj osudila nekolicinu direktnih izvršilaca, a za Dubrovnik nije ni pokrenut istražni postupak. Tužilaštva Srbije i Crne Gore nisu, niti trideset godina poslije zločina, optužila planere, organizatore i naredbodavce granatiranja Dubrovnika.