Slikarstvo Izeta Alečkovića zasniva se na ekspresionističkom izrazu koje svojim dramatičnim tonom reafirmira onu normu umjetničkog stvaranja po kojoj i likovna umjetnost svoju svrhu nalazi u izražajnoj funkciji slike. Središnja tema njegovih slikarskih djela je predstavljanje doživljaja drame ljudskog postajanja i njegove interpretacije. Ljudsko postojanje predstavljeno je kao događaj u kojem se raspadanje odigrava na pozornici ljudskog tijela kao fokusa života i smrti. Tu dramu raspadanja, mučninu smrti, prizore rastakanja ljudskog tijela, Alečković izražava prikazom ljudskih kostiju, usredsređujući se na fragmente tijela i skeleta, na njihovo haotično rasipanje i preplitanje koje predstavlja raspad života u mrtvu tvar i njegovu prolaznost. Sve ovo povratno rezultira proizvodnjom posve grotesknih oblika, koji bi se mogli tumačiti kao izopačena “produkcija” same smrti (naznačena u pervertiranim antropomorfnim figurama, njihovim fragmentima ili u čudovišnim dijaboličnim obličjima koja pripadaju simboličkom jeziku smrti).